پل قرار است یک گذرگاه باشد بین دو موقعیت که محل رفت و آمد است.  پل ماکارونی اصطلاحی است دانشگاهی و تِرمی تجربی است: پل‌های ماکارونی توسط دانشجویان زیر بار آزمایش قرار می‌گیرند و در نهایت زیر بار شکسته می‌شوند.‌

سکویی که حجم«پل ماکارونی» بر روی آن ساخته شد، در واقع پایه‌های بریده‌شده‌ی یک پل عابر پیاده بود.‌ این پل به درخواست‌های مکرر مردم طی چند سال نهایتاً در سال ۱۳۹۰ ساخته شد. مشکل اما سر جایش بود و هر ماه خسارت‌های جانی و مالی به همراه داشت، ایراد کار از آنجا  نشات می‌گرفت که محل احداث پُل به نقل از خود شهرداری و راهنمایی و رانندگی غیر کارشناسانه انتخاب شده است.‌ در مدت شش سال باز به درخواست‌های مکرر مردم  و بعد از کشته و مصدوم شدن تعداد زیادی از شهروندان، روزنامه«همشهری» در ضمیمه‌ی«محله» با تیتر«قتلگاه تقاطع ورشو» و رسانه‌ای کردن معضل به مسوولین مربوطه فشار آورد تا از خود واکنشی نشان دهند، در همان مقاله نیز  دعوایی بین شهرداری و راهنمایی و رانندگی در گرفته بود که هر کدام انگشت اتهام را سمت دیگری می‌گرفت. در سال ۱۳۹۶ در مدت کمتر از یک هفته پُل را از محل پایه بریدند و ۸۰ متر پایین‌تر (به‌سمت جنوب خیابان حافظ)، در تقاطع  خیابان ورشو ـ حافظ و خیابان ولدی  ـ حافظ قرار دادند، جایی که بیشترین عبور و مرور مردم در خیابان حافظ قبل از  احداث روگذر در آن جاری بود.

حجمی که ساختم«پل ماکارونی» تصوری از یک از پُل است، یادمانی است برای حماقت، من این پروسه را جزئی میبینم از یک کل بزرگتر که جزء جزء آن بسیار در رفتار شبیه به هم هستند .حجم من هم قرار است یک گذرگاه باشد، اما نیست و حتی یک پُل ماکارونی صحیح هم نیست، حجمی است الکن که میخواهد شبیه پل باشد اما پله ندارد و  محل گذر آن با یک پلاستیک زباله تا خورده احاطه شده است.

این حجم در قالب یک نمایش گروهی با نام«در فضای عمومی» در تیر ماه ۱۳۹۷ به نمایش عموم در آمد و بعد از دو روز تخریب شد و فقط پایه‌های سیمانی آن باقی ماند. از نسترن رادمنش که در این پروژه همراهم بود تشکر می‌کنم.