مسافرت (حال پُرسیدن) پروژه‌ای است از آلیچه پدرولتی، هنرمند ساکن میلان است که در دوران قرنطینه سفری غیر ممکن را به تهران آغاز کرده است سفری مجازی به واسطه‌ی دوربین‌های برخط. مسافرت (حال پُرسیدن) به طور همزمان به فارسی و ایتالیایی در مجله‌ی سرخوشی و در پرونده‌ی خاطرات قرنطینه‌ی مجله‌ی پریمترو به نمایش در می‌آید.

در سپتامبر ۲۰۱۹، فرصت اجرای یک پروژه تحقیقاتی در تهران به دست آوردم. در آغاز، برنامه برای ماه دسامبر طراحی‌شده بود اما به فوریه ۲۰۲۰ موکول شد و سپس بعد از افزایش تنش‌های بین‌المللی در منطقه خاورمیانه، سفر من یک‌بار دیگر به تعویق افتاد. بنا بود اوایل تابستان به این سفر بروم، اما حدس می‌زنم توضیح اینکه چرا این تاریخ نیز به تعلیق درآمده، بی‌مورد باشد. می‌توانم بگویم که روزی در آینده خواهم رفت، باوقوف به این امر که آینده می‌تواند به‌جای یک نقطه زمانی به‌خصوص، یک مفهوم نظری باقی بماند. در تمام این چند ماه، من با دو دوست در ایران، هر دو کیوریتور، در تماس بودم و با آن‌ها مکالمات طولانی مکتوب داشتم. هر وقت پیغام می‌زنم، امیرعلی یا اشکان جواب می‌دهند: آن‌ها حاضر هستند.

برای چند هفته «فقط می‌خواستم از حال و اوضاعتان بدانم» عبارت آغازین همه مکالمات بود.

ما به امید به دنیایی شُدنی و متفاوت با یکدیگر پیوندیافته‌ایم، دنیایی که در آن بتوانیم بدون این‌همه خشونت، آرام‌تر زندگی کنیم. شاید این اتفاق از طریق به «پرداختن هنر» محقق شود؟ من می‌دانم که ساده‌لوحانه به نظر می‌رسد، و یک جورایی ساده‌لوحانه هم است.

نمی‌دانم این چیزی باشد که به ذهن یک انسان باهوش پس از تورق روزنامه خطور می‌کند یا نه.

در ایران، برخلاف ایتالیا، هیچ‌وقت قرنطینه سفت و سختی به شهروندان تحمیل نشد. دولت صرفاً از آن‌ها دعوت کرد تا در خانه بمانند.

 مثلاً به من گفتند که هیچ‌کس سراسیمه در مغازه‌ها نمی‌گردد: اوضاع معمول اجتماعی و سیاسی آن‌ها را به بسیاری از ناملایمات عادت داده است و بهتر است از افزایش قیمت کالا- که قشر اقتصادی ضعیف جامعه باید تاوانش را پس دهد- اجتناب کرد.

شرح اتفاقات پیش رو و مکان‌هایی را که قصد دارند در طی مدت اقامت و پژوهش‌هایم به من نشان دهند، هرروز یک سری توهمات بصری و سفرهای فرضی را در خیابان‌های تهران، اصفهان و شیراز برایم رقم می‌زند.

برنامه‌ی سفر، هنگامی‌که فقط در تخیل شکل بگیرد، موفق به مسترد کردن فاصله یا دامنه‌ی یک مکان نمی‌شود: تصویرها، طراحی‌ها و نقشه‌هایی باقی خواهند ماند که از یک بعد واقعی صحبت می‌کنند، حتی اگر آن بعد زمان باشد.

بعد از ماه‌ها گفتگو، این سفر کمابیش به نماد مقاومت، همبستگی و یک میل متقابل تبدیل‌شده است: دیدن یکدیگر. بنابراین تصمیم گرفتم تا با اتومبیل سفری یک‌سویه را از میلان به تهران شروع کنم.

تنها در مدت یک هفته، صدها فیلم زنده مرا از بالکان به ترکیه در امتداد دریای سیاه و به سمت ایران هدایت کردند. توانایی رصد کردن مطابق با خاکی که از آن عبور می‌کردم تغییر می‌کرد و اکنون یک آرشیو زنده با بیش از ۱۶۰۰ تصویر به دست‌آمده است. من شب و روز سفر می‌کردم، که اکثرش در بزرگراه‌هایی خالی می‌گذشت و من این فرصت را داشتم تا در مکان‌هایی که قبلاً ندیده بودم، بایستم. با افرادی که هرگز بار دیگر نخواهم دید، ملاقات کردم و از مناظری گذشتم که با غنیمت شمردن غیاب انسان‌ها در حال احیای خویش‌اند.

من چشم‌اندازی را در اختیاری داشتم که با ایده‌ی قبلی‌ام در باب سفر ناسازگار بود اما برای شرح این قصه منحصربه‌فرد به‌حساب می‌آید. عکاسی از راه دور- با همان وادادگی زمانی که گوشی موبایلی در دست دارم، مهیا می‌کند – از یک حال حاضر ممکن، من همه‌جا را رصد کردم و ارکستراسیون یک اکنونِ همه‌جا حاضر را تنظیم کردم، برگرفته از اشارت‌ها، کنش‌ها و لحظات: این‌ها وجود دارند و مقاومت می‌کنند، حتی در این فاصله‌ی جنبش‌ناپذیر ما.