پروژه‌ی در جریان آزاده بهکیش، «متروکه‌ها» تا به حال در سه موقعیت و چند قالب متفاوت به نمایش درآمده است، نوشته‌ی پیش رو قصد دارد این تنوع را برجسته کند و  با مروری بر این پروژه از اهمیت امتداد  چنین رویکردهایی بگوید.

در میانه‌ی دهه‌ی ۱۳۷۰ فروش تراکم و بازسازی فضاهای مسکونی با اَنگِ بافت فرسوده یا کلنگی به اصلی‌ترین منبع درآمد مدیران شهری تبدیل شد. وضع قوانین جدید و محدودیت‌های ساخت و ساز، نه با هدف بهبود فضاهای زیستی شهر، بلکه با هدف افزایش قیمت‌های فروش و کسب درآمد بیشتر تنظیم شد. بر اساس آمار سرشماری سال ۱۳۹۵، در حال حاضر۴۹۰.۰۰۰ واحد مسکونی نوساز خالی در تهران وجود دارد. به تعبیری، ساختمان‌های مسکونی جدید برای زندگی ساخته نمی‌شوند، بلکه به این خاطر ساخته می‌شوند که ساختشان برای سازنده‌ها، صاحبان زمین‌ها و شهرفروشان سود دارد. در طی چهل سال گذشته چهره‌ی تهران دو بار عوض شده است؛ حجم ساخت وسازی که از سال ۱۳۸۶ تا ۱۳۹۳ در تهران انجام شد معادل کل ساخت وسازی‌ است که به طور منطقی باید در طول ۲۰ سال در این شهر صورت می‌گرفت. تهران کلانشهری است مملو از فضاهای به یک‌باره ترک شده که هنوز آثار زندگی در آنها وجود دارد. هرکدام از این متروکه‌ها حکایتی دارد از آدمهایی که به واسطه‌ی غیاب‌شان به یاد می‌آیند، حضور زنده‌ای که امکان پیوندی همدلانه با سکونت گاه از آن سلب شده است. حضور همزمان مال‌های بزرگ، آپارتمان‌های مسکونی مازاد و این خانه‌های خالی از سکنه، که هنوز قابلیت سکونت دارند، تناقض هولناکی را در تهران رقم زده است. ما خانه‌های بسیاری را از ساکنین‌شان خالی می‌کنیم تا خانه‌ها و پاساژهایی بسازیم که از وجود آدم‌ها خالی ست. در این پروژه تمرکز من بر مناطق ۶، ۷، ۱۱ و ۱۲ بوده است که به دلیل تبدیل مجموعه‌ای از خانه‌ها و اماکن مسکونی به محیط‌های تجاری یا انبار، تخریب و نوسازی، و از بین رفتن فضای محله، به تدریج از ساکنان اولیه‌ی خود خالی می‌شوند. مبنای نگاه من در این پروژه ارزش‌گذاری تاریخی و معماری، یا نمایش صرف جذابیت‌های بصری نیست و بافت تاریخی بناها در اولویت قرار ندارد، مسأله‌ی اصلی خالی شدن این بافت‌ها از زندگی ست؛ این پروژه بر اتفاقی تأکید دارد که در عرصه‌ی هویت اجتماعی در حال رخ دادن است. تجربه‌ی تغییر چهره‌ی مدام، در کنار میل به مصرف، تمام کردن و دور ریختن، به تجربه‌ی ما از محل سکونت هم رسوخ کرده و امکان شکل‌گیری سنت‌های زیستی و محلی، و همدلی با سکونت گاه را از ما گرفته است.