همه چیز با خستگی شروع شد. با بی‌حوصلگی. با واکنش‌های جنون‌آمیز بی‌خطر. رنگ گذاشتن روی عکس‌های سیاه و سفید، مثل بستن چسب‌زخم‌های رنگی بر جراحت است. شاید کمی خشن‌تر، بیهوده‌تر، مهمل‌تر …
هر چه هست، حاصل خستگی و بیماری ناشی از این بی‌حوصلگی مزمن است.
رنگ گذاشتن روی عکس یک بازی است. بازی شب‌های تحمل‌ناپذیر … همین قدر بیمار، همین قدر پرت و پلا … رنگ‌های فسفریِ مسموم …* “سرخوشی” مثل “خانه روشنی ِ” بیماران محتضر است. کمی دروغ با خود دارد، کمی آگاهی، کمی غم. “سرخوشی در تهران” ممکن نبود مگر با حضور تمام اشخاص حقیقی و حقوقی که بیمارم می‌کنند…
مریم نیازاده فارغ التحصیل عکاسی از دانشکده هنر است و “سرخوشی در تهران” دومین نمایشگاه انفرادی او است که پیشتر در سال ۱۳۸۴ در گالری آتبین به نمایش درآمده است. مجموعه‌ای شامل ۲۰ عکس۳۰×۳۰ سانتیمتر فرمت متوسط سیاه و سفید رنگ شده از جزئیات مناظر شهری تهران.
پوستر نمایشگاه از بهراد جوانبخت
