بازی رومیزی «انحصارزدایی/Un-monopoly» حول مناقشات زمین‌های منتسب به طرح توسعه‌ی دانشگاه‌ها (طرح توسعهٔ دانشگاه تهران و دیگر دانشگاه‌ها) شکل گرفته است. در این نسخه از بازی معروف مونوپولی، خبری از خرید و فروش ملک نیست: هدف بازی این است که بازیکنان با همکاری یکدیگر زمین‌های مشمول طرح را پس بگیرند.
عکسهای مریم نیازاده همه چیز با خستگی شروع شد. با بی‌حوصلگی. با واکنش‌های جنون‌آمیز بی‌خطر. رنگ گذاشتن روی عکسهای سیاه و سفید، مثل بستن چسب‌زخم‌های رنگی بر جراحت است. شاید کمی خشن‌تر، بیهوده‌تر، مهمل‌تر …
نیما بهره‌مند با قرار دادن یک دوربین با فریم ثابت در چهارراه ولیعصر، به ثبت نماهایی پرداخت که شامل نرده‌های حائل، علائم ترافکی، صندوق صدقات، پرچم‌ها و ساختمان تئاترشهر در پس زمینه و درنهایت خود هنرمند می‌شد که مانند دیگر عناصر، ثابت ایستاده است.
«جمعه‌بازار، پانزده شانزده سال پیش» مجموعه عکسی است که امیرعلی قاسمی طی پنج هفته در یک تابستان داغ در پارکینگ پروانه به ثبت رسانده است.
ناسرزمین (ungrounded) پروژه‌ای از نبراس هویزاوی است شامل متن و کلاژهایی است که به صورت جعبه نور یا چیدمان‌هایی نیمه شفاف ارائه می‌شوند، تصاویری شهری از دو سرزمین دور از هم، که برهم تابانده شده‌اند و متن داستان پیوند آنهاست.
پروژه‌ای در فضای عمومی از سامان خسروی سکویی که حجم«پل ماکارونی» بر روی آن ساخته شد، در واقع پایه‌های بریده‌شده‌ی یک پل عابر پیاده بود.
عکسهای شیرین رضایی حول سطوح شهری می‌گردند و هیچ چیز را از نظر دور نمی‌دارند: دیوار نوشته‌ها، نقاشی‌های سفارشی که رنگ می‌بازند،طبیعت شهری در همزیستی با سطوح از ریخت افتاده و دستکاری شده و صد البته گرافیتی‌های اینجا و آنجا.
مجموعه عکس پیش رو از طاهره فلاحت‌پیشه، یکی از پروژه‌های شکل‌گرفته با مضمون عکاسی شهری است که با دوربین پین‌هول پانوراما عکاسی شده است. استفاده از این دوربین با توجه به ویژگی‌هایش به صبر و حوصله‌ای نیازمند است که با ضرب‌آهنگ تجربه فضای شهری فاصله دارد. هرچند در آخر جزئیات ثبت‌شده علی‌رغم فاصله کانونی متفاوت و شدت‌های ناهمسان به‌یک‌باره در یک عکس به سمت بیننده گرفته می‌شود.
(نوشته‌ای درباره کتاب تهران بی‌گاه مهران مهاجر) | بهار احمدی‌فرد | داگر[1]، مخترع شیوه عکاسی داگروتیپ، در یک نیم‌روز شلوغ سال ۱۸۳۸ از پنجره استودیوی خود از بلوار تمپل پاریس…
